Zanikik bere aitona miresten du, ipuin batetik atera dela ematen baitu. Eusebiok kantatzen eta abesten du baina, batez ere, musika objektu askorekin egin dezake. Horrela, familiaren egunerokotasuna etengabeko eszenatoki bihurtzen du. Bere ilobak dena xurgatzen du bere haur-jakinminari esker. Eta aitonak eskolan ikasten ez duena berari irakasteko beharra sentitzen du: naturarekiko lotura eta “tradizioa barrutik sentitzeko” esperientzia.
Zineman gutxitan erakutsi den Gaztela-Leongo paisaia horretan aurki daitezke filmaren unerik estetikoenak (dronak erabili ziren aireko planoak lortzeko). Familia-elkarretaratzeetan eta eskolako jardueretan memoriaren ahozko transmisioaren eta identitatearen aberastasunaren nahia agertzen da. Film osoan zehar antzeman daiteke hori. Ipuin, western eta ikuskizun ukituekin, Zanikik ikuslea harrapatzen du bere apaltasunari eta ezohikotasunari esker, baina baita aitonak eta ilobak pantailan erakusten duten maitasun sakonari esker ere.